‘Centralisation of Education is a usurpation of power!’

Er is nogal wat opschudding en discussie in India over de New Education Policy voor het hoger onderwijs. Er is een grote bezorgdheid over de gevolgen als dit nieuwe onderwijsbeleid zou worden toegepast. In de deelstaat Karnataka en in sommige noordelijke deelstaten is dat al het geval.

We vatten kort samen wat collega Bernard D’Sami ons naar aanleiding van die bezorgdheden toestuurde.

Volgens het nieuwe beleid zal het inschrijvingspercentage in 2035 verhoogd zijn tot 50 procent. In 2006 was dat 8 procent, in 2012 voorzag met 20 procent, maar dat werd niet gehaald. Het is dus totaal onmogelijk om tussen 2020 en 2035 dat hoge cijfer van 50 procent te realiseren voor de leeftijdsgroep tussen 18 en 25 jaar.

Het hoger onderwijs wordt door het nieuwe beleid ook gepolitiseerd door de ledensamenstelling in het nieuwe orgaan, de Higher Education Commission of India (HECI). Een groot aantal bureaucraten en leden van regerende partijen zullen daar een hoofdrol gaan spelen. Maar elke academische instelling waarin geen of weinig academici betrokken zijn, is een ramp.

Onderwijs wordt dan gevormd volgens de ideologische lijnen van de partij en de regering aan de macht. Het nieuw orgaan (HECI) zou alle bestaande deelstaatuniversiteiten onder zijn bevoegdheid brengen: van de benoeming van rectoren tot de curriculumontwikkeling.

De rol van de deelstaatuniversiteiten bij het verstrekken van hoger onderwijs aan de gemarginaliseerde groepen van de Indiase samenleving op basis van reservering en studiebeurzen ter voortzetting van hun PhD-programma zal volledig worden ingetrokken.

Het begrip ‘secularisme’ en ook de verwijzing naar instellingen die door minderheden worden geleid, werden zorgvuldig vermeden. Het werk en de toekomst van instituties, geleid door en in de handen van minderheden, worden in het nieuwe beleidsdocument niet besproken.

Verschillende voorgestelde ‘veranderingen’ zijn bovendien geen vernieuwingen en kunnen al doorgevoerd worden door de huidige wettelijke structuren. Het gaat daarbij over het toelaten van niet-gegradueerde studenten om cursussen te volgen in alle disciplines en het oprichten van een vierjarige bacheloropleiding. Dit bestaat al in verschillende autonome hogescholen.

In het ontwerp van de NEP wordt het begrip ‘reservatie’ niet meer genoemd, en het begrip ‘kaste’ alleen terloops. Termen als SC (Scheduled Castes), SCT (Scheduled Tribes), en OBC (Other Backward Castes) komen niet meer voor behalve als het gaat over ‘financiële steun’ (nvrd: SC, STC, OBC zijn de officiële benamingen om de kasten en inheemse volken op te lijsten. Voor hen heeft men in heel India binnen het onderwijs steeds plaatsen – reservaties – vrijgehouden. De overheid wou daardoor die gemarginaliseerde groepen de kans bieden om uit de uitsluiting te geraken).

Bij het hoofdstuk over ‘Equity and Inclusion in Higher Education’ wordt vooral gebruik gemaakt van de term SEDG’s (socially, economically, disadvantaged groups). De aandacht voor de eerdergenoemde kaste-categorieën wordt hiermee weggeveegd. De ‘social justice’-agenda – gebaseerd op de reservatiemogelijkheden – is in het ontwerpbeleid voor het hoger onderwijs helemaal verdwenen.

India wordt nog steeds geconfronteerd met zeer grote ongelijkheden, ook als het gaat over de toegang tot het hoger onderwijs, vooral vanwege de ongelijke economische achtergronden, gender, kaste, etnische en religieuze origine.

In 2008 was het gemiddelde inschrijvingspercentage voor heel India 17 procent. Daarvan betrof 7 procent de inheemse bevolking (Scheduled Tribes), 11 procent Scheduled Castes, 28 procent Other Backward Castes en 47 procent hogere kasten. Door al die (grondwettelijke) benamingen te schrappen, doet men alsof kasten niet bestaan.

De rol van de private spelers in het hoger onderwijs neemt intussen toe. Het aantal studenten in de particuliere, zichzelf financierende sector, steeg van ongeveer 7 procent in 1996 tot ongeveer 25 procent in 2008. In 2013 schatte men het aandeel van particuliere ‘undergraduate colleges’ op 59 procent en dat van de studenten op 37 procent.

De planners en beheerders van de NEP halen hun ideeën ogenschijnlijk uit de VS. Maar ze vergeten daarbij dat de VS tot 1979 geen ministerie van Onderwijs hadden. Nu is er het Federal Department of Education, maar dat werd opgericht met de volgende doelstellingen:

“to strengthen the Federal commitment to assuring access to equal educational opportunity for every individual and to supplement and complement the efforts of States, the local school systems and other instrumentalities of the States, the private sector, public and private educational institutions, public and private nonprofit educational research institutions, community-based organizations, parents, and students to improve the quality of education”.

In de VS gaat het dus over een faciliterende instantie die zelf geen instellingen kan oprichten of leiden.

De NEP is voor Bernard D’Sami een duidelijke schending van het vertrouwen van de opstellers van de grondwet met betrekking tot het onderwijs. Onderwijs was in India altijd een bevoegdheid van de deelstaten. ‘Centralisation of Education is a usurpation of power!’, schrijft hij.

Bernard D’Sami (samenvatting in het Nederlands door Marc Colpaert)

Prof. Jean Drèze: ‘Resisting a caste census is like refusing a medical examination when you are ill’

Wie meer wil weten over de verbluffende invloed van het kastensysteem op de hele samenleving in India, kan dit korte interview van Anil Varghese met professor economie Jean Drèze (Delhi School of Economics) lezen in Forwardpress: https://www.forwardpress.in/2021/12/prof-jean-dreze-resisting-a-caste-census-is-like-refusing-a-medical-examination-when-you-are-ill/