David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg: ‘Vrede kun je leren’
“Kunnen we de geestelijke nood van zoveel mensen enerzijds en de bewezen doeltreffendheid van de vredestechnieken anderzijds blijven vaststellen en niets doen?Maken we ons daarmee niet schuldig aan het niet-verlenen van bijstand aan personen in gevaar?” (citaat uit ‘Vrede kun je leren’, p. 66)
Een boekje dat al werd uitgegeven in 2017. Een thema, ‘vrede’ dat al vaak is aangehaald en besproken, ook in onze CIMIC-Nieuwsbrieven… En het blijkt (helaas?) nog steeds nodig om ermee aan de slag te gaan.
De titel drukt tegelijk uit
– dat vrede niet vanzelf komt,
– dat vrede niet zomaar gegeven kan worden,
– dat er hoop is … Want je kàn het leren – en het kan ook niet ànders.
Het is geen ‘verplichting’, het wordt ons niet opgelegd, maar we ondervinden er wel veel schade door als we er niet aan werken!
In die zin had er ook kunnen staan: “Vrede MOET je leren”.
Immers, iets ‘moet’ omdat, als je het niet doet, je gevolgen ondervindt, die je niet wenst.
De actuele dringendheid van het thema vraagt eigenlijk om onmiddellijke actie en concrete stappen om mee aan de slag te gaan. Het lijkt schrijnend onvoldoende om je als lezer van dit van dit stukje alleen maar aan te moedigen tot lectuur van dit kleine boekje (terloops: ik – als doorgaans trage lezer – heb het in één ruk op een dagdeel gelezen).
Vrijheid houdt echter in dat je zonder dwang de kans, én de mogelijkheden én de gelegenheid hebt om te kunnen kiezen – zonder oordeel of veroordeling vanuit je omgeving. Diezelfde vrijheid gebiedt ons tegelijk om deze heel bewust ook aan de ander te gunnen.
Het is levensnoodzakelijk om dit algemene uitgangspunt (universeel principe) doorheen ons leven voor ogen te houden.
Duurzame vrede vereist ook een volgehouden waakzaamheid en inzet om te vermijden dat we kapot maken wat ‘we’ al bereikt hadden. In dit verband geeft ‘we’ – het gebruik van het woord ‘wij’ – uitdrukkelijk aan dat niemand wordt uitgesloten. Zo blijkt de beoogde houding volledig wederzijds en wederkerig te zijn.
“Niemand wordt uitgesloten”
Het is inderdaad niet goed dat iemand de kans op vrede wordt ontzegd.
Vrede wordt mogelijk. Om dat te bereiken willen we elkaar leren “hoe lieflijk het is (om) als broeders – én zusters – samen te leven” (1).
Ja, we ‘willen’ … we délen deze waarden in het (samen-)leven als we deze aan elkaar doorgeven, als we deze voor elkaar voorleven, als we door ons spreken en handelen tonen dat we deze waardevol en belangrijk vinden.
We doen dit “via de opvoeding van jongeren en training van volwassenen” (p. 25).
Vrede kún je leren. Er is niet alleen de hoop dat het (ooit) mogelijk is, het blijkt ook daadwerkelijk haalbaar te zijn mits oefening, inzet en training. En deze ‘uiterlijke vrede’ wordt uiteindelijk mede bevorderd door het stimuleren van ‘innerlijke vrede’.
De hamvraag die wellicht nu luid in ons hoofd klinkt, is wellicht: “Hoe beginnen we eraan? Wie kan/moet hier een beduidende rol in spelen?”
Het boekje geeft ons een goede inleiding, handleiding en doorverwijzing via diverse citaten, bronvermeldingen, aanbevelingen tot verdere lectuur via boeken en websites.
Veel leesgenot en vrede-beleving toegewenst!
Pascal Blancquaert
Noot: (1) (Hebreeuws liedje) naar Psalm 133:
https://www.hebrewsongs.com/song-hinehmatov.htm
Hineh ma tov uma na’im
Shevet achim gam yachad.
Websites van de schrijvers:
– https://www.davidvanreybrouck.be/boeken/vrede-kun-je-leren
– https://www.thomasdansembourg.com/livres/#lapaix
David Van Reybrouck, Thomas d’Ansembourg, Vrede kun je leren, De Bezige Bij, Amsterdam, 2017, 96 p. ISBN 9789023481515
Lees verder (inhoud april 2025)
