Redactioneel 63
Op 7 december 2024 hielden SPES VZW en CIMIC VZW een congres over Martin Buber, een filosoof van de dialoog. Het was voor beide organisaties van belang een joodse stem te laten horen die al in de eerste helft van vorige eeuw de dialoog vooropstelde en waarschuwde voor een loutere objectivering van de werkelijkheid die relatievorming in de weg staat.
Kom op zaterdag 7 juni 2025 om 11 uur naar het Brusselse House of Compassion voor een boeiende ochtend gewijd aan de impact en alternatieven voor het Europese Migratie- en Asielpact.
Wist je dat de Israëlische gevechtsvliegtuigen die Gaza bombarderen Belgische onderdelen bevatten? Ondanks een verbod sinds 2009! Verplicht de overheid om in te grijpen, teken de petitie en help handtekeningen verzamelen. Laat je stem horen voor Palestina!
Vandaag de dag is het woord ‘hoop’ niet meer uit de lucht. Iedereen kan het gebruiken of invullen zoals hij of zij dat wil. Het woord eist in elk geval een plaats op. Er wordt ook geflirt met het getal 80. 80 jaar vrede na een halve eeuw oorlog. En wij gedenken, ‘hoopvol’. Wie nu 80 is, heeft die Europese vrede meegemaakt, de oorlogen net niet. Maar over welke vrede hebben we het, en waar vonden intussen de vele ‘andere’ bloedige en dodelijke oorlogen plaats, waarvan de meesten onder ons geen weet hebben?
De wereldbekende Braziliaanse fotograaf, Sebastião Salgado, is vrijdag 23 mei 2025 op 81-jarige leeftijd in Parijs overleden aan de gevolgen van malaria. Hij was zonder twijfel een van de meest toonaangevende reportagefotografen van de twintigste eeuw die tot kort voor zijn dood nog heel actief was. Op 3 april was hij bijvoorbeeld nog aanwezig bij de opening van zijn tentoonstelling ‘Amazônia’ in Tour & Taxis in Brussel.
Zijn rijke oeuvre is indrukwekkend, esthetisch gevat in unieke zwart-witbeelden en zeer veelzijdig. Maar altijd is er een sociaalkritische ondertoon aanwezig. Salgado wilde onrecht, uitbuiting, droogte, klimaatverandering, maar ook de verdwijnende schoonheid van de Aarde in beeld brengen en met zijn beelden mensen een geweten schoppen.
Op 11 mei 2025 overleed Aidan Chambers op 90-jarige leeftijd. Hij werd op 27 december 1934 geboren in county Durham (VK). Na zijn diensttijd bij de Royal Navy werd hij leraar en vervolgens zeven jaar lang monnik. Zijn jeugdromans zijn alom geprezen. Met Postcards from No-Man’s Land won hij de prestigieuze Carnegie Medal en de US Michael L Printz Award.
In 1975 besluit Chambers een begin te maken met een zestal bij elkaar horende jeugdboeken, waarvan Breaktime (Verleden week) het eerste is. Pas bij het schrijven van het tweede boek besluit hij dat het een serie moet worden. Hij noemt deze zes boeken de Dance Sequence. In 1996 nam Dirk Terryn contact met hem op om De Tolbrug te bewerken tot een theatervoorstelling. Hij schreef onderstaand in memoriam.
door Petra Matijevic en Alex Kopp,
door Petra Matijevic en Alex Kopp, · Published 28/05/2025 · Last modified 03/06/2025
Uit een nieuw onderzoeksrapport van de NGO Global Witness blijkt dat de internationale grondstoffenhandelaar Traxys, een miljardenbedrijf met hoofdzetel in Luxemburg, coltan heeft aangekocht dat vanuit Congo (DRC) naar Rwanda werd gesmokkeld. In 2024 heeft Traxys zelfs 280 ton coltan uit Rwanda gekocht, blijkt uit douanedocumenten die Global Witness heeft kunnen inzien.
Een analyse van de handelsgegevens en getuigenissen van twee coltansmokkelaars suggereren dat een aanzienlijk deel van de coltan die Traxys in Rwanda heeft gekocht, verband houdt met de voortdurende oorlog in het oosten van Congo. De M23-rebellen en hun Rwandese bondgenoten houden het conflict gaande ten koste van onnoemelijk leed van de burgerbevolking.
Begin mei kende het al lang sluimerende conflict tussen India en Pakistan over het beheer van de noordelijke regio Kasjmir weer een bloedige opflakkering. Even leek het er zelfs op dat beide kernwapenstaten tot een escalerende oorlog zouden komen waarbij ook de inzet van kernwapens werd overwogen. Op 10 mei 2025 bereikten beide aartsvijanden dan toch een wapenstilstandsakkoord na een bemiddeling door de VS. Een analyse door C. Rammanohar Reddy, een journalist van The India Forum.
door Fr Wilson Vishwanath Injarapu
door Fr Wilson Vishwanath Injarapu · Published 28/05/2025 · Last modified 03/06/2025
Ook de Kerk in India verwelkomde de verkiezing van paus Leo XIV. Vooral in de zuidelijke deelstaten Kerala en Tamil Nadu, waar hij goed bekend is. Beide staten hebben immers een speciale band met hem omdat hij er twee keer op bezoek was tijdens zijn ambtstermijn als algemeen-prior van de augustijnen in 2001 en 2013. Pater Wilson Vishwanath Injarapu, regionaal vicaris van de augustijnen in India, schetst de achtergrond.
‘Hebben’ we hem wel? We krijgen hem, en nu begint het pas dat we van hem kunnen houden. Hebben en houden. Maar wie is hij dan wel, Leo XIV? Laat ik kort enkele kenmerken als kernwoorden vatten en wat toelichten. Een vriend van de voorgaande paus: ze verstonden en waardeerden elkaar. Dat is geen kleine troef!
Ik wil graag iets met jullie delen dat van cruciaal belang is en verontrustend onderbelicht blijft. In alle media – of het nu Russische, Oekraïense, Litouwse of westerse zijn – overheerst één oorlogsnarratief: wapens, doden, gewonden en nog veel meer wapens. Wat zelden besproken wordt, is het groeiende aantal Russische mannen dat niet wil vechten in Oekraïne. Dit zijn mensen die zich met extreem persoonlijk risico tegen de oorlog verzetten. Ze riskeren lange gevangenisstraffen, marteling of zelfs executie. Toch wordt hun stem helaas genegeerd, ook in het Westen.
door Aleksandra Zielińska
door Aleksandra Zielińska · Published 28/05/2025 · Last modified 03/06/2025
Landmijnen doden en verwonden vooral burgers, vaak kinderen. Maar nu willen EU-lidstaten Polen, Finland, Estland, Letland en Litouwen het wereldwijde verbod op landmijnen zoals dat door het Verdrag van Ottawa (1997) is vastgelegd, afschaffen – en zo de slachtoffers van deze wrede en laffe wapens verraden. Verdedig het verbod dat ons allen beschermt, voordat burgers, ook in de EU, de volgende frontlinie worden.
Als ik aan vrienden vertel dat ik rond agro-ecologie werk, reageren ze meestal enthousiast: “Amai, goed bezig!” Daar komt meestal meteen achteraan: “Wij kopen onze aardappelen ook rechtstreeks van de boer, in zo’n automaat om de hoek. Lekker lokaal!” En ja, ik snap het enthousiasme. Rechtstreeks van bij de boer kopen voelt goed. Dichter bij de bron. Minder kilometers. Meer vertrouwen. Alleen… wat veel mensen niet beseffen, is dat ‘lokaal’ niet automatisch ook ‘duurzaam’ of ‘gezond’ betekent.
In je leven loop je tegen heel wat mensen aan, bedoeld en onbedoeld, aangenaam, verrassend, hoogdravend, bescheiden, zelfzeker, twijfelend … evenzoveel keer ontmoet je een ‘jij’, nieuw en anders. Telkens weer ervaar je ook zelf een uitnodiging om daarbij ‘echt’ te verschijnen, in de relatie, soms tot je eigen tevredenheid, maar even vaak tot jouw verrassing of verwarring, soms zelfs verstomming of verstilling.
Tot een van die mooiste ontmoetingen voor mij behoort die met Martin Buber. Neen, niet in levenden lijve helaas, ik was amper twee toen hij stierf. Maar de jij die in Buber blijvend tot mij spreekt sinds de dag dat ik zijn sleutelwerk ‘Ik en jij’ ter hand nam, leeft iedere dag, en appelleert sindsdien aan mijn diepste gevoelens en gedachten.