De Nederlandse auteur Tommy Wieringa schreef een essay voor de Maand van de Filosofie in Nederland over de toestand van de wereld en de existentiële bedreiging van de klimaatcrisis. De titel van het werkje en meteen ook zijn belangrijkste boodschap voelt aan als een stomp in de maag: ‘Optimisme zonder hoop’.
Vlak voor een lezing krijgt Philipp Blom vaak de vraag van de organisator of hij in deze donkere tijden bij het slot van zijn betoog het publiek toch enige hoop kan meegeven. Dit essay is zijn antwoord, geschreven in zeven episodes en gericht aan een jongeman die hem dezelfde vraag stelde. Op pagina 100 lees je wat je ondertussen al door hebt: “Waarom ik jou geen eenvoudig antwoord kan geven? Omdat ik beloofd heb je serieus te nemen en omdat hoop ingewikkelder wordt naarmate je veroudert.”
