Donkere huidskleur

Een aantal weken geleden ging ik naar een event. Ik had over dit event gehoord via mijn werk. Een collega had de agenda doorgestuurd.

Het event werd georganiseerd door een vzw, die werd opgericht door een meisje dat was geadopteerd uit Ethiopië. De bedoeling was om geld in te zamelen zodat de vzw het kan gebruiken om te investeren in het dorp waar zij oorspronkelijk vandaan komt. Op die manier wil ze iets kunnen terugdoen dat ook op de lange termijn een verbetering voor het dorp zal kunnen betekenen.

Ik vond het een mooi initiatief om te steunen, dus ging ik. Eenmaal aanwezig, nam ik deel aan de activiteiten die er plaatsvonden: ik kocht een drankje, luisterde naar de presentaties die werden gegeven. Op het einde was er zelfs een Ethiopisch buffet voorzien.

Ik was alleen naar dat event gegaan. Dat betekende dat ik dus af en toe alleen aan een tafeltje zat en dat mensen met me wilden socializen. Al snel merkte ik dat steeds dezelfde vragen aan mij werden gesteld, namelijk: “Ben jij een vriendin van het meisje dat de vzw heeft opgericht?” en “Kom jij ook uit Ethiopië?”.

Uiteraard verbaasden deze vragen mij ten zeerste. Neen, ik ben geen vriendin van het meisje en ik kom ook niet uit Ethiopië. Waarom zouden mensen mij dit vragen als dit in de verste verte niets met mij te maken heeft?

Ik kan geen enkele associatie bedenken die mij in verband zou kunnen brengen met het meisje dat het event organiseerde of aan Ethiopië. Al snel echter besefte ik dat deze vragen helemaal niet toevallig waren. Ik heb namelijk een donkere huidskleur…

In de algemene perceptie kan iemand met een donkere huidskleur niet toevallig op een dergelijk event aanwezig zijn, gewoon omdat ik het een mooi initiatief vind.

In de algemene perceptie kan iemand met een donkere huidskleur enkel en alleen op een dergelijk event aanwezig zijn omdat ik iets met het event te maken móet hebben.

De aanwezigen waren over het algemeen witte middenklassenmensen die je zou kunnen omschrijven als ‘open-minded’. Ik ben er ook van overtuigd dat deze mensen zichzelf zouden omschrijven als ‘open-minded’. Enkelen hadden zelfs kinderen geadopteerd uit het buitenland.

Toch schort er iets aan hun ‘open-minded’ zijn. Het lijkt me immers niet voldoende om de wereld echt vanuit een open perspectief te bekijken en niet vanuit stereotypen te denken.

Mensen gaan toch zo gemakkelijk uit van bepaalde zaken, gewoon op basis van een uiterlijk. Bij mensen met een donkere huidskleur, worden bepaalde associaties veel sneller gelegd, ook al kloppen deze totaal niet.

Ik wil dan ook graag een oproep doen aan alle witte ‘open-minded’ middenklassenmensen, maar ook aan alle andere personen, om niet meer vanuit dit perspectief te denken. Durf verder te denken dan je neus lang is.

./

Liana Tolonge Tshatshi