Het laatste boek van Paul Verhaeghe, ‘Wijsheid’, is een parel. Ik heb het tweemaal gelezen, en zal het nog eens herlezen. Elke bladzijde ‘draagt’ en doet je stilstaan bij jezelf, je soortgenoten-medemensen en de wereld. Het duurt dus even voor je het boek(je) van 158 bladzijden uit hebt. Maar het schudt je dooreen. Het lijkt wel een synthese van alles wat de auteur tot nu toe schreef.
Zoals veel literatuurliefhebbers hou ik van Julian Barnes – elke roman van hem is om te koesteren. Net omdat het romans zijn, komt hij in mijn boekenblog niet voor, maar deze bundeling van vijf essays geven mij de kans dat vooralsnog toch te doen. Vermoedelijk is Barnes altijd al een wijs man geweest, nu hij bijna tachtig wordt, blikt hij terug en krijg je inzichten en ideeën voorgeschoteld met de patine van zijn leeftijd. Tijdens het lezen zat ik bijna voortdurend te glimlachen, humor is een belangrijk onderdeel van wijsheid.
Ton Lemaire ontdekte ik op achttienjarige leeftijd, toen ik met grote ogen De tederheid las, sedertdien ben ik een fan (zie *). Zoals de titel aangeeft, bestaat zijn nieuwste boek uit een reeks kanttekeningen, veertig in totaal, waar hij telkens op minder dan vijf pagina’s onze tijd aan een onderwerp koppelt, zowel banale (‘Waarom de uitlaat achter zit’) als fundamentele (‘Het tekort van democratie’).
Dit boek gaat over de ademnood van de ziel, die de westerse mens ongelukkig en depressief maakt. En het gaat over wat de monnik te bieden heeft aan die in spirituele nood verkerende mens.
