De impact van corona op sociale tewerkstelling in de horeca-keuken

Mijn vriendelijke buurman vertrouwt me toe dat corona z’n werk er niet eenvoudiger op maakt. Hij is een jonge, degelijke en opgewekte chef-kok die vluchtelingen opleidt binnen sociale tewerkstelling. Ik vroeg hem naar de impact van de pandemie op zijn werk.

Hij antwoordde schriftelijk op de volgende vier vragen.

Wat was je oorspronkelijke motivatie om vluchtelingen op te leiden tot hulpkok?

Het idee sprak me aan om deze mensen te helpen opleiden in de keuken. Zij hebben hun veilige thuis moeten achterlaten en wagen hier hun kans om een nieuw leven te starten. Ik moet toegeven dat ik er met een klein hartje aan begon. Ik vind het een nobele job en het is fijn om je passie, je ideeën en ervaringen te kunnen en mogen delen met mensen die er ook echt iets mee willen doen.

Voor mij werkt koken therapeutisch. Het helpt me in moeilijke tijden problemen opzij te zetten en te focussen op andere dingen en het ontspant me om creatief bezig te zijn met voeding. Ook voor de vluchtelingen hoop ik dat ze tijdens het koken hun zorgen wat kunnen vergeten of toch opzij kunnen zetten en zich kunnen focussen op andere en mooiere dingen.

Welk impact heeft corona op je werk?

Door de coronacrisis zijn bijna alle bedrijfskeukens gesloten en alle buurtrestaurants zijn enkel open voor meeneemmaaltijden. Hierdoor is de directie terecht beginnen nadenken over nieuwe concepten. Hoe kunnen we nog altijd onze klanten verwennen met lekker eten en hoe kunnen we onze werknemers toch nog aan de slag houden. Heel veel klanten – mensen met een lager inkomen en ouderen – durven of willen niet meer buitenkomen door de deze crisis.

Daarom leveren we kant-en-klare maaltijden aan huis. Ze kunnen ook besteld worden via een webshop en ze worden dan afgehaald in een winkel die wij uitbaten. We leveren ook maaltijden aan verschillende centra waarvan de keuken gesloten is.

Daardoor hebben we dit jaar goed overleefd. Maar door dit alles is de werkdruk een pak hoger dan voordien. Het gaat niet alleen over werkdruk bij de productie, maar ook over de last van de paperassen en gewijzigde organisatie. We kunnen nu minder met de mensen zelf bezig zijn.  

Welk mechanisme werkt nu net averechts?

Onze werknemers hebben nood aan een (redelijk) vaste werkstructuur, maar door de soms plotse veranderingen op de werkvloer moeten we heel direct en kort schakelen om onze deadlines te halen. Ze weten wel dat ze ‘flexibel’ moeten zijn in de horeca-grootkeuken, maar het brengt toch veel onzekerheden en frustraties teweeg bij onze medewerkers. Meer dan voordien.

Het is dan ook de taak van de leidinggevenden om hen goed bij te staan en alles goed uit te leggen in deze (voor ons toch) drukke en bizarre tijden. Maar dat vraagt eigenlijk meer tijd… die we niet hebben. Het is bovendien ook niet zo evident om een hele dag in de keuken te staan met een mondmasker. En 1,5m afstand houden in de keuken is soms ook moeilijk.

Wat zijn de gevolgen of conclusies voor de vluchtelingen en voor jezelf?

De coronacrisis brengt toch wel wat teweeg bij onze werknemers. Bijvoorbeeld angst, frustraties, stress, onzekerheid…

Op een korte tijd is er heel wat veranderd in onze werking en dat doet wat met de mensen. Onze job is niet meer zo evident als voorheen, maar we blijven elke dag ons best doen en zetten ons 100 procent in om alles zo goed mogelijk te laten verlopen.

De sociale begeleiding van onze werknemers is dus op dit ogenblik minder dan vóór de crisis. Ze zitten nog met veel vragen en komen pas naar je toe wanneer je uren er (voor die dag) bijna opzitten. Dat heeft tot gevolg dat je al vlug overuren draait om je werknemers te helpen.

Dit is soms wel een moeilijke opdracht, want het is je job en je wilt je werknemers zeker en vast helpen, maar na een drukke dag op het werk gaat iedereen ook graag naar huis.

Marc Colpaert