De Europese Unie besteedt per jaar ongeveer 10 miljard euro aan maatregelen om migratie tegen te gaan. Ze hebben geen enkel effect: migratie neemt toe, simpel omdat er behoefte is aan goedkope werkkrachten, die gevaarlijk, vuil en ‘dom’ werk doen. Maar de miljarden leiden wel tot gevaarlijker migratieroutes, aantoonbaar meer doden op die routes over de Middellandse Zee, Atlantische Oceaan en de Sahara. Bloedgeld dus, schrijft Jeroen Corduwener.
De vreselijke bootramp van midden juni voor de Griekse kust duwt ons met de neus op de harde feiten: steeds meer migranten komen om tijdens de gevaarlijke overtocht van de Middellandse Zee. Onderzoek van The New York Times bevestigt de vermoedens die eerder al opdoken: door de funeste aanpak van de Griekse kustwacht en de medeplichtigheid van het EU-agentschap Frontex is het dodental nog fors opgelopen. Ondertussen gaan er steeds meer stemmen op om migratie op een veiliger manier mogelijk te maken. Dat zou meteen het ‘verdienmodel’ van mensensmokkelaars de wind uit de zeilen halen.
Oorlogen hebben we vorige eeuw ook meegemaakt. Ze waren verschrikkelijk en blijven nog steeds nawerken. Voelden mensen dat aankomen? En hoe reageerden zij die op tijd de bui zagen hangen? Bij het grasduinen in de literatuur kwamen we nog eens Bertolt Brecht (1898-1956) tegen.
De Britse conservatieve regering wilde al langer een afschrikwekkend beleid voeren tegenover de migranten die steeds talrijker met kleine bootjes de gevaarlijke overtocht wagen over het Kanaal vanuit Frankrijk in de hoop op een beter leven in het Verenigd Koninkrijk. De meesten komen uit door oorlog geteisterde gebieden zoals Zuid-Soedan, Eritrea, Afghanistan en Irak.
