“Kunnen we de geestelijke nood van zoveel mensen enerzijds en de bewezen doeltreffendheid van de vredestechnieken anderzijds blijven vaststellen en niets doen?Maken we ons daarmee niet schuldig aan het niet-verlenen van bijstand aan personen in gevaar?” (citaat uit ‘Vrede kun je leren’, p. 66)
Vlak voor een lezing krijgt Philipp Blom vaak de vraag van de organisator of hij in deze donkere tijden bij het slot van zijn betoog het publiek toch enige hoop kan meegeven. Dit essay is zijn antwoord, geschreven in zeven episodes en gericht aan een jongeman die hem dezelfde vraag stelde. Op pagina 100 lees je wat je ondertussen al door hebt: “Waarom ik jou geen eenvoudig antwoord kan geven? Omdat ik beloofd heb je serieus te nemen en omdat hoop ingewikkelder wordt naarmate je veroudert.”
