Klimaatrechtvaardigheid, een lastige maar noodzakelijke horde om te nemen

Nadat de klimaattop in Glasgow met een zeer bescheiden vooruitgang werd afgesloten, en vele heikele punten nu weer mee de onderhandelingskamers in gaan van de tussentijdse vergaderingen onder klimaatdiplomaten, blijft de vraag: hoe de broodnodige versnelling in de mondiale aanpak van de klimaatcrisis krijgen? Een van de grootste struikelblokken voor vooruitgang is het uitblijven van klimaatrechtvaardigheid in de internationale verhoudingen.

Klimaatrechtvaardigheid wil zeggen dat de investeringen die nodig zijn om die klimaatverandering aan te pakken en ook de kosten om ons aan de effecten ervan aan te passen eerlijk verdeeld worden. Hierbij moeten de noden en waarden van alle mensen gerespecteerd worden.

Concreet is er internationale solidariteit nodig opdat de kosten niet disproportioneel ten laste van de smalste schouders worden gelegd. Het is duidelijk dat ontwikkelingslanden, die nauwelijks of niets hebben bijgedragen aan het probleem, vandaag al het zwaarst getroffen worden en bovendien zelf niet voldoende middelen hebben om zich aan te passen of zijn getroffen bevolking op te vangen met steunmaatregelen.

Maar ook intergenerationele solidariteit is belangrijk, om te zorgen dat de impact van de energietransitie en de klimaatverandering het actiepotentieel van toekomstige generaties niet aantast of zelfs vernietigt.

Dat laatste is wat er in de waagschaal ligt wanneer we de negatieve ‘feedback loops’ die als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen, nu niet vermijden: smelting van de ijskappen en de permafrost, degraderen van de tropische longen van de wereld tot netto-uitstoters enz.

De race om edele metalen

In Portugal laat de zogenaamde ‘race voor lithium’ zien hoe belangrijk het is om een ​​transparante dialoog te hebben tussen lokale gemeenschappen en de centrale overheid zodat een ​​evenwicht kan worden gevonden tussen nationale (en regionale/globale) belangen bij de vraag naar grondstoffen voor de energietransitie.

Op lithium gebaseerde technologie is een belangrijke bondgenoot voor de toegenomen elektrificatie van het energiesysteem, die ons moet helpen de klimaatopwarming te beperken tot 1,5 graad. Dit kan echter geen rechtvaardiging vormen voor de winning van delfstoffen koste wat het kost zonder naar behoren rekening te houden met de sociale, economische en milieueffecten.

In Portugal lijkt de regering erop aan te dringen om in ieder geval door te gaan met de winning van lithium (het nieuwe witte goud), ongeacht de kosten. Het maatschappelijk middenveld maakt zich grote zorgen dat de regering haar oren en ogen lijkt te sluiten voor de zorgen van de lokale bevolking.

In Covas do Barroso, waar een van de grootste lithiummijnen gepland wordt, werden verschillende zwakke punten van het project zichtbaar toen de regering een openbare raadpleging lanceerde. Zo dreigt de voorziene financiële compensatie ontoereikend te zijn, aangezien die niet voorziet dat de bevolking geen vee meer kan fokken in een regio waar de kwaliteit van vlees en honing belangrijk is voor het levensonderhoud. De mijn zal een looptijd hebben van 12 jaar en tot op minstens 30 km afstand zichtbaar zijn. Ook zal de mijn worden gevestigd in een gebied dat door de FAO als werelderfgoed wordt beschouwd, terwijl het ook een risico vormt voor de biodiversiteit van de regio, met gevolgen voor bedreigde diersoorten zoals de rivierzanger, de Iberische wolf of de waterrat.

Tot overmaat van ramp besloot de regering een openbare raadpleging te starten voor de strategische milieubeoordeling van nog acht andere gebieden voor lithiumprospectie in Portugal, in een tijd waarin lokale verkiezingen hebben plaatsgevonden en de lokale autoriteiten nog niet begonnen zijn met hun mandaat.

Er is dan ook kritiek op de timing van de overheid om dit proces te starten wanneer de lokale autoriteiten nog niet goed zijn voorbereid of gemachtigd om het proces te analyseren.

Beroemde delta in gevaar

De energietransitie maakt dus slachtoffers. Terwijl in vele landen in het Zuiden groene energie in theorie de mogelijkheid biedt om miljoenen mensen die vandaag nog steeds geen toegang hebben tot elektriciteit, aan te sluiten, wordt het vaak nog te veel aangepakt op een centralistische manier, zonder inbreng van de bevolking – net zoals traditioneel met fossiele brandstoffen gebeurde.

De Okavango-delta van Botswana is de grootste binnendelta ter wereld. Het waterrijke gebied wordt gevormd waar de wateren van de Kavango het vlakke stroomgebied van de Kalahariwoestijn binnen stromen. Daar creëert ze een dynamische wildernis die anders is dan eender waar op aarde. De glorieus mooie uiterwaarden van de delta zijn rijk aan biodiversiteit, van vissen tot vogels en sommige van de meest bedreigde grote zoogdieren ter wereld.

Een bloeiende, op de natuur gebaseerde toerisme-industrie is de sleutel tot de lokale en nationale economie, terwijl zoetwatervissen voedsel en levensonderhoud bieden aan lokale gemeenschappen, die afhankelijk zijn van de natuurlijke hulpbronnen van dit unieke ecosysteem.

Maar de rivier die de Okavango-delta voedt, loopt gevaar en bedreigt de toekomst van dit unieke ecosysteem en de mensen en de natuur die het in stand houdt. De grootste bedreiging is een voorgestelde waterkrachtdam in Mucundi in Angola, die de rivier zou opknippen en de natuurlijke stroom van water, sedimenten en voedingsstoffen verstoren die de delta dynamisch en gezond houden.

Het afdammen van de vrij stromende Kavango zou de delta onomkeerbaar veranderen, wat al zo is onder druk van de groeiende vraag naar water voor de landbouw stroomopwaarts. Om de zaken nog erger te maken, zal klimaatverandering een verwachte stijging van de temperatuur tot 3 graden C ​​voor de regio meebrengen, wat regenpatronen zal verstoren en extra druk leggen op gemeenschappen en dieren in het wild.

Terwijl een afgedamde rivier de veerkracht van de regio dramatisch zou beschadigen, stelt een gezonde Kavango zowel mens als natuur in staat zich aan te passen. Investeringen in andere hernieuwbare energiebronnen, zoals zon en wind, beloven een snellere weg naar de broodnodige energieopwekking en een veel lagere impact op de rivier, gemeenschappen, dieren in het wild en de delta.

Duurzame ontwikkeling van de regio is mogelijk, maar alleen door de rivier die stroomt door het hart ervan, te beschermen.

Er zijn ook goede voorbeelden

Een opmerkelijk voorbeeld van waar de overheid heeft geluisterd naar zijn bevolking ligt in Zambia. Het ging over een waterkrachtdam voor de Luangwa-rivier, een van de weinige overgebleven lange vrijstromende rivieren in zuidelijk Afrika.

In het hele stroomgebied van de Luangwa-rivier leven ongeveer 25 rurale gemeenschappen die vertrouwen op de rivier voor water, voedsel en levensonderhoud. De economie van de vallei is voornamelijk gebaseerd op toerisme en landbouw, en is ook afhankelijk van de rivier.

De regio levert een belangrijke bijdrage aan de economie van het land als een toeristisch centrum en de voorgestelde dam zou een stuwmeer hebben gecreëerd dat delen van een van de meest populaire en belangrijke nationale parken, het South Luangwa National Park, onder water zou hebben gezet.

South Luangwa NP werd als eerste in de wereld uitgeroepen tot een duurzaam wildpark door de United Nations World Tourism Organization (UNWTO). De rivier ondersteunt een overvloed aan megafauna, waaronder de opnieuw geïntroduceerde zwarte neushoorns, olifanten, nijlpaarden, luipaarden, leeuwen en de endemische Thornicroft giraf.

Een petitie die opriep de dam te annuleren, leverde honderdduizenden handtekeningen op. In de zomer van 2019 stopte de Zambiaanse regering met de plannen voor de voorgestelde dam. Vervolgens verkende de regering andere mogelijkheden om de benodigde elektriciteit op meer duurzame manieren op te wekken. Bijvoorbeeld door een drijvend zonnepark van fotovoltaïsche panelen op het waterreservoir bij de bestaande Karibadam.

Dit voorstel zit nu in het pre-haalbaarheidsstudiestadium. Ook diverse alleenstaande oplossingen in landelijke gebieden (die een beperkte toegang tot elektriciteit hebben van minder dan 5 procent) werden gepromoot: fotovoltaïsche zonne-energie die landbouw, voedselverwerking en visteelt kunnen ondersteunen, enz.

Die moeten ook economische alternatieven creëren om de praktijk van het kappen van bomen voor houtskool te verminderen. De regering begint ook met het ontwikkelen van een geïntegreerd hulpbronnenplan voor het land en overweegt een scala aan opties voor energieontwikkeling.

En in Europa?

In december 2019 beloofde de Europese Commissie met het zogenoemde ‘Just Transition Mechanism’ (JTM) een rechtvaardige transitie voor iedereen met haar Green Deal. Dit vertaalde zich in januari 2020 in een voorstel bestaande uit een subsidieschenkingsfonds en twee andere pijlers: een leningsfaciliteit in de publieke sector en een investeringsgarantiemechanisme in publieke en private investeringen.

Het fonds zal naar verwachting meer dan 100 miljard euro aan publieke en private investeringen ophalen om steun te verzamelen voor het aanpakken van sociale, ecologische en economische uitdagingen waarmee de regio’s en mensen worden geconfronteerd bij de uitvoering van de transitie.

Die is nodig om de klimaat- en energiedoelstellingen van de EU te halen, inclusief een emissiereductie van 55 procent tegen 2030. De grootste uitdaging is voor de regio’s die het meest afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen.

De kracht van dit raamwerk blijkt uit de vereiste om territoriale plannen voor een rechtvaardige transitie te ontwikkelen om toegang te krijgen tot fondsen. Deze plannen moeten op regionaal niveau het transitieproces naar 2030 schetsen en vergezeld gaan van een analyse van de sociale, economische en milieueffecten van de transitie in de betrokken regio.

Cruciaal is dat de plannen een tijdlijn moeten bevatten voor het aanzienlijk claimen of stopzetten van activiteiten op het gebied van fossiele brandstoffen.

De plannen moeten worden ontwikkeld tot op het niveau van de gemeente, zodat het lokale niveau de mogelijkheid krijgt om zijn eigen toekomst te bepalen. Bovendien moeten ze worden ontwikkeld in overeenstemming met de Europese gedragscode inzake partnerschap; de Europese Commissie erkent daarin de noodzaak om degenen die door de transitie worden getroffen op een zinvolle manier te betrekken.

“De opgestelde plannen kunnen alleen de werkelijke situatie ter plaatse aanpakken en een impact hebben op de rechtvaardige transitie, als alle relevante nationale, regionale en lokale stakeholders worden betrokken en verantwoordelijkheid nemen voor de transitie op hun grondgebied.”

Het respect voor het Partnerschapsbeginsel, in ontwerp en uitvoering (via de instelling van toezichtcomités) zal door de Commissie worden geverifieerd alvorens de plannen goed te keuren, evenals het bestaan ​​van een gedefinieerd overgangsproces en een analyse van de sociale, economische en milieueffecten.

Partnerschap en inclusie blijven pijnpunten

Uit een analyse van 14 van de conceptplannen blijkt dat er aanzienlijke problemen zijn met partnerschap en inclusie in sommige lidstaten, maar het valt nog te bezien of de Commissie plannen ter goedkeuring zal accepteren waar er ernstige zorgen geuit zijn.

Andere kwesties die door het maatschappelijk middenveld aan de orde werden gesteld, zijn onder meer de gebrekkige toepassing van het beginsel dat de vervuiler betaalt. Het risico van fossiele investeringen in gas- en afvalverbranding blijft volgens sommige plannen reëel.

Het gebrek aan duidelijke uitfaseringsdata voor steenkool in vele lidstaten belemmert er de ontwikkeling van de plannen. Dit laatste probleem verbetert echter – zo kondigde Roemenië dit jaar een uitfaseringsdatum voor kolen in 2032 aan, in het kader van zijn nationale herstel- en veerkrachtplan. Ook Bulgarije zou dat binnenkort doen.

Zoals bij alle rechtvaardige transities, is ontwerp slechts het begin, en is implementatie de sleutel. Ten slotte behandelt het JTM slechts één onderdeel van een rechtvaardige transitie, met de nadruk op de transitie van fossiele brandstoffen.

Het is een relatief klein bedrag aan financiering en is al over veel regio’s verspreid; al is het alleen voor de sociale, economische en milieueffecten en niet voor de energietransitie zelf.

Er zijn holistische strategieën nodig om te zorgen voor een ambitieuze energietransitie in de hele EU, waarvan het JTM slechts een onderdeel is. Holistische strategieën zijn helaas zelden waar politici in uitblinken, op geen enkel niveau.

Koen Stuyck