De moeder van alle verkiezingen. In India bepaalt één politicus de keuze van een miljard kiezers
Van 19 april tot 1 juni kiezen bijna een miljard Indiërs een nieuw parlement en dus ook een nieuwe regering. De democratie en de ziel van het land staan op het spel. “De verkiezingen van 2024 zouden weleens de laatste democratische verkiezingen in India kunnen zijn.” Gie Goris, oud-hoofdredacteur van MO*, schreef er een boeiend boek over en publiceerde onderstaand artikel op de MO*-website.
De avond is gevallen over een warme oktoberdag in Karnataka, de zuidelijke deelstaat van India die vooral bekend is voor de IT-industrie in Bangalore.
De forse uitspraak over de ‘laatste democratische verkiezingen’ komt totaal onverwacht.Ons gesprek ging tot dan over de kracht die hindoes, moslims en christenen in hun eigen tradities kunnen vinden om de toenemende communautaire spanningen in India te stoppen.
Mijn gesprekspartner is bedachtzaam en genuanceerd, lijkt hoopvol over de toekomst, maar is ook beducht voor de autoriteiten. Hij wil spreken, maar wel anoniem.
Het was bij mijn vraag naar 2024 dat zijn toon van zacht en zoekend naar duister en dreigend ging. “Als de BJP (nvdr: de hindoenationalistische partij van premier Narendra Modi) een derde opeenvolgend mandaat krijgt van de kiezer, denk je dat de partij haar dromen van een hindoenatie dan zal verankeren in de grondwet?”, vroeg ik.
“Waarom zou ze?”, wierp hij tegen. “Alle instellingen eten nu al uit haar hand.” En dan, na een lange pauze: “De verkiezingen van 2024 zouden weleens de laatste democratische verkiezingen in India kunnen zijn.”
Narendra Modi Superstar
“Premier Modi versus de rest: daar gaan deze verkiezingen echt over”, zegt journalist en India Forum-uitgever Rammanohar Reddy. Ook bij de vorige algemene verkiezingen in 2014 en 2019 was dat in zekere zin het geval. Die leverden telkens een meerderheid op voor Modi’s BJP.
In 2014 kreeg de BJP 31,34 procent van de kiezers achter zich, in 2019 was dat 37,4 procent. Zes op de tien Indiase kiezers stemden dus níét voor de BJP, terwijl er toch 303 van de 543 zetels naar de BJP gingen. Dat heeft te maken met het first-past-the-post-kiessysteem dat India erfde van de Britten. Daarbij stuurt elk kiesdistrict één vertegenwoordiger naar het parlement.
De ‘normale’ politieke logica stelt dat een politicus die al tien jaar aan de macht is, moet vrezen voor erosie in het vertrouwen van de kiezer. Maar dat geldt blijkbaar niet voor Modi. Een opiniepeiling door het Pew Research Centre in 2023 geeft hem een positieve score van 79 procent en onderzoek door het Amerikaanse Morning Consult geeft hem 76 procent goedkeuring, wat van Modi met voorsprong de populairste regeringsleider ter wereld maakt.
Voormalig topambtenaar Bindu Dalmia vergelijkt het in een opiniebijdrage op News18 met het gedrag van consumenten: “Om verkozen te worden, moet een partij door kiezers gezien worden als een organisatie die een duidelijk omschreven dienst of product aanbiedt met voldoende garantie op het leveren daarvan. Zoals consumenten enkel regelmatige kopers worden als hun verwachtingen vervuld worden, zo keren ook kiezers enkel terug naar dezelfde partij als ze tevreden zijn.”
Hindoenatie
Onthou dat beeld van ‘voldoende garantie’. Want, zegt Rammanohar Reddy nog: “De slogan die Modi in het najaar van 2023 lanceerde, met ‘Modi-garantie’, zet de toon van de verkiezingscampagne.” Die garantiebelofte focust expliciet op welvaart voor alle 1,4 miljard Indiërs en op mondiale macht voor India.
En, impliciet, om hindoetva te realiseren: de hindoenationalistische ideologie die van India een echte en internationaal gerespecteerde hindoemeerderheidsstaat wil maken.
De hindoetva-belofte komt met tastbare garanties. Dat werd met veel pracht en praal onderstreept toen op 22 januari de nieuwe Ramtempel in Ayodhya ingehuldigd werd, door premier Modi, deelstaatpremier Yodi Adityanath (ook BJP) en Mohan Bhagwat, de opperste leider van de hindoenationalistische massabeweging RSS (zie: A lot of drama over Rama: https://cimic-npo.org/2024/01/28/49-004/ )
De tempel was niet helemaal afgewerkt, maar de plechtigheid kon niet wachten. Want de inhuldiging moest duidelijk maken dat de premier, de beweging en de partij hun beloften nakomen, ook al vraagt dat decennia werk.
Op de plek waar nu een tempel gebouwd wordt, richtten moslimheersers in de 16de eeuw een moskee op. Die werd in 1992 gesloopt door een menigte, aangevuurd door BJP-politici. Modi wijdde er eind januari dan ook niet zozeer een plek van gebed en spiritualiteit in, maar een monument voor het hindoenationalisme. Daarom noemde Modi de inwijding ook het begin van een nieuw tijdperk.
Ook andere hindoenationalistische agendapunten werden de voorbije jaren gerealiseerd: deelstaat Jammu-en-Kasjmir werd ontdaan van zijn bijzondere statuut, moslimmannen kunnen niet langer scheiden door driemaal na elkaar talaq te zeggen, op veel plaatsen werden wetten tegen handel in koeien verscherpt…
Voor vier op de tien kiezers zijn deze beleidskeuzes dus de bevestiging van de beloofde hindoerashtra of hindoenatie.
Garantie op welvaart?
Kan Modi ook de welvaartsbelofte realiseren? “Elke partij zal met voorstellen moeten komen om de kiezers uit lagere kasten ervan te overtuigen dat ze echt werk wil maken van beleid dat hun ten goede zal komen”, schrijft Milan Vaishnav, India-expert bij Carnegie Endowment for International Peace, in zijn vooruitblik op de verkiezingen.
Welvaart werd een thema nadat eind vorig jaar uit een telling in deelstaat Bihar was gebleken dat veel meer mensen tot de historisch uitgesloten kasten behoorden dan werd aangenomen.
Voor de BJP is dat moeilijk terrein, aangezien de hindoe-nationalistische beweging in oorsprong erg brahmaans – en dus opperkaste – is. Bovendien bedreigen de tegenstellingen tussen hogere kasten, lage kasten en onaanraakbaren de eenheid onder hindoes en dus de meerderheid waarop de BJP haar macht bouwt.
Die kaap heeft de BJP handig omzeild door volgehouden basiswerk van de RSS, die tegelijk massa- en voorhoedebeweging is met decennialange inzet voor scholen, welzijn en gezondheid van onaanraakbaren en andere uitgesloten groepen.
Het resultaat is dat sommigen onder de lagere kasten en gemarginaliseerde groepen vandaag behoren tot de meest radicale aanhangers van de hindoenationalistische beweging.
Toch blijft de vraag hoe de kiezers zullen oordelen over de sociaal-economische verwezenlijkingen van de voorbije vijf jaar. De coronacrisis kostte aan meer dan een half miljoen Indiërs het leven, deed de economie met meer dan 25 procent krimpen, liet miljoenen arbeidsmigranten aan hun lot over en zorgde voor chaotische scènes in ziekenhuizen.
Volgens onafhankelijke economen is er ook een groeiend werkloosheidsprobleem en komt de maakindustrie in India niet echt van de grond.
Het antwoord op de wijdverbreide armoede en onzekerheid ligt in wat Milan Vaishnav ‘competitive welfarism’ noemt: het opbod in bijstandsmaatregelen. Het belang daarvan klonk sterk door in de recente beslissing van Modi om de gratis voedselbedeling aan meer dan 800 miljoen Indiërs met 5 jaar te verlengen.
Reële sociaal-economische vooruitgang is er niet voor de grote meerderheid van de Indiërs, dus wordt de belofte van bijstand een centraal thema in de campagne. De voorbije jaren heeft de BJP dat electorale wapen steeds nadrukkelijker ingezet, met armen, achtergestelde groepen en vrouwen als eerste doelgroepen. Met succes.
De derde Modi Guarantee is de mondiale machtsbelofte. Volgens Vaishnav kan buitenlandse politiek een doorslaggevend thema zijn bij de verkiezingen. De BJP heeft er de voorbije jaren alles aan gedaan om in India de indruk te wekken dat de rest van de wereld aanschuift om goede raad te krijgen van Delhi.
Het land ontpopte zich tot een leermeester van de wereld. Die idee is in de voorbije jaren zo vaak herhaald dat iedereen gelooft dat ze waar is.
Bovendien wist de partij, geholpen door gezagsgetrouwe media, het internationale aanzien van India te koppelen aan de geroemde leiderschapskwaliteiten van premier Modi. Daar kan geen enkele oppositiepartij of -politicus tegenop.
Rammanohar Reddy denkt niet dat internationaal aanzien een doorslaggevend argument is voor de gemiddelde kiezer, maar ziet het wel als een bijkomend argument, boven op de hindoenationalistische geloofsbrieven en de bijstandsprogramma’s.
Tegen minderheden
De BJP slaagt erin om een belangrijk deel van de Indiase publieke opinie ervan te overtuigen dat haar eenheid-onder-hindoevlag de beste toekomstkansen biedt voor het land.
Niet voor moslims, dat is duidelijk. Maar “wat uitsluiting is voor moslims, ziet er voor lagere- en middenklassehindoes uit als een manier om ‘moslims hun plaats te tonen’ na eeuwen van overheersing”, zegt politicoloog Amir Ullah Khan in Hyderabad.
Daarmee legt hij meteen de vinger op de pijnlijkste plek van de Indiase democratie: de levendige en rumoerige politieke arena verschuift stelselmatig naar een meerderheidsdenken, waarin minderheden steeds meer behandeld worden als tweederangsburgers.
De constructie van hindoes als één volk is na meer dan honderd jaar basiswerk ver gevorderd. Zó ver dat de grondwettelijke garanties voor minderheden, met name voor moslims, uitgehold zijn. Deelstaten geregeerd door de BJP gebruiken bulldozers, burgermilities en rechtbanken om ‘moslims hun plaats te tonen’. En ook al gaan ze daarbij ver over de wettelijke grenzen, toch doen ze dat al jaren ongestraft.
Een jonge en geëngageerde moslim die ik in oktober sprak in Hyderabad, stuurde me in januari nog een berichtje: “Hoe blijf je strijdbaar als alles en iedereen de kant kiest van een rechts politiek project dat zich tegen minderheden keert?”
Tegenover de dominante BJP staat een oppositiefront, de I.N.D.I.A. (Indian National Developmental Inclusive Alliance). Maar die slaagt er maar moeilijk in om met een duidelijke en eenvormige politieke boodschap naar de kiezer te stappen.
Dé lijm die I.N.D.I.A. samenhoudt, zijn het engagement voor de grondwettelijke belofte op een seculier India, de noodzaak aan tastbare vooruitgang voor de arme meerderheid en het streven naar gelijke rechten voor minderheden.
Maar terwijl de BJP haar hindoenatie concretiseert in emotionele symbolen, blijven de politieke ambities van I.N.D.I.A. eerder vaag en theoretisch. En nu een van de architecten van I.N.D.I.A., Nitish Kumar, overgestapt is naar de BJP-alliantie, is succes nog onwaarschijnlijker geworden.
Geschiedenis (de)koloniseren
Als de BJP straks opnieuw de meerderheid haalt in het parlement, is dat niet om tot de orde van de dag over te gaan. Dat is niet de stijl van Modi of de agenda van de hindoenationalistische beweging.
Bovendien volgt in 2025 het eeuwfeest van de moederorganisatie, de RSS. Dé vraag is: welke groot eeuwfeestgeschenk wil Modi-III aanbieden aan de beweging waarin de premier en talloze kaders van het hindoenationalisme groot werden?
Misschien wordt India officieel hernoemd tot Bharat. Of wordt de vermelding ‘seculier’ geschrapt uit de aanhef van de grondwet. Misschien wordt Hindi de enige officiële taal van het land. Of worden de tempeldisputen in Mathura en Varanasi geactiveerd, die vergelijkbaar zijn met het verhaal van de Ramtempel in Ayodhya.
Moskeeën afbreken en er tempels voor in de plaats bouwen, geldt nu als een zaak van dekolonisering. Ook de eis om komaf te maken met de aparte familiale wetten voor moslims heeft altijd potentie voor Modi en zijn partij, dat bleek in februari toen het deelstaatparlement van Uttarakhand nog snel een gemaakte familiewet door het parlement joeg.
Er blijft, met andere woorden, nog veel te doen voordat India omgebouwd is tot het door hindoenationalisten gedroomde Bharat. En als dat allemaal gerealiseerd wordt, is het onzeker of er nog een grondwettelijke democratie en een functionerende rechtsstaat overblijft.
Gie Goris
Update verkiezingen (april 2024)
- Half februari verklaarde het Opperste Gerechtshof in Delhi het systeem van geanonimiseerde privégiften voor politieke partijen ongrondwettelijk. Het beval de gegevens van de voorbije jaren openbaar te maken, zowel welke bedragen de partijen ontvangen hadden als de namen van de schenkers.
- Onderzoeksjournalisten toonden daarna aan dat bedrijven die kort daarvoor te maken kregen met financiële inspecties een aantal grote giften hadden gedaan – en dat die onderzoeken geklasseerd werden kort nadat de BJP de giften ontvangen had. Toch is niet zeker dat dit verhaal een hoofdthema wordt in de verkiezingen.
- Eind februari werden de bankrekeningen van de Congress-partij op bevel van de belastinginspectie bevroren. De grootste oppositiepartij moest dus de verkiezingscampagne ingaan terwijl het grootste deel van haar financiële middelen niet beschikbaar was.
- Op 12 maart kondigde de regering nog aan dat de controversiële burgerschapswet (Citizenship Amendment Act) uit 2019 in voege trad. Door grootschalig protest was die wet tot dan in de schuif blijven liggen, ook al was ze parlementair goedgekeurd. De wet laat vluchtelingen uit Pakistan, Afghanistan en Bangladesh toe sneller de Indiase nationaliteit te verwerven, maar ze geldt niet voor moslims. Daarom vrezen veel minderheden dat ze voor hen een eerste stap naar wettelijk tweederangsburgerschap vormt.
- De Verkiezingscommissie organiseert en controleert de verkiezingen in India. De laatste zitting van het demissionaire parlement keurde nog een nieuwe regeling voor de benoeming van de drie commissarissen goed, waarbij de zittende premier meer macht kreeg over die benoemingen. Vervolgens ging op 14 februari een commissaris met pensioen en nam een tweede commissaris op 8 maart onverwacht ontslag. Op 14 maart werden twee nieuwe commissarissen benoemd, waardoor het college voltallig was op het moment van de aankondiging van de verkiezingen. De onafhankelijkheid van de commissie werd daardoor door critici in vraag gesteld.
- Op 21 maart werd de deelstaatpremier van Delhi en leider van de oppositiepartij AAP gearresteerd op beschuldiging van betrokkenheid bij een corruptieschandaal waarvoor eerder een andere AAP-politicus vervolgd werd. Arvind Kejriwal zit al de hele verkiezingscampagne achter de tralies. De AAP werd opgericht als een burgerpartij die komaf wilde maken met corruptie. De beschuldigingen – die voorlopig niet bewezen zijn – wegen dus extra zwaar.
- In maart vonden er grote demonstraties plaats in Ladakh, sinds 2019 een apart Union Territory en daarvoor deel van de deelstaat Jammu-en-Kasjmir (J&K). De inwoners eisen meer politieke zeggenschap en betere bescherming tegen inwijking en opgelegde ‘ontwikkelingsprojecten’. In 2019 was er grote steun voor de splitsing van J&K en Ladakh. De protesten in volle verkiezingscampagne komen ongelegen voor de regering en de BJP.
- Ik opende het artikel met een gesprekspartner die vreesde dat deze verkiezingen weleens de laatste democratische verkiezingen kunnen zijn, als ze resulteren in een derde termijn voor Modi. Op 9 april dook een video op waarin politiek econoom Parakala Prabhakar – de echtgenoot van minister van Financiën Sitharaman – exact hetzelfde zegt. Prabhakar waarschuwt dat heel India dan de richting uitgaat van Manipur en Ladakh, met etnisch geweld en politieke onrust.
Gie Goris
Deze analyse werd geschreven voor het lentenummer van MO*magazine en op 18 april 2024 op de MO*-website gepubliceerd. Met dank voor de overname: https://www.mo.be/analyse/in-india-bepaalt-een-politicus-de-keuze-van-een-miljard-kiezers
Lees ook:
De Indiase regering wil volledige controle over de verhalen die mensen zien, lezen en horen’ (MO*, 23 december 2023) https://www.mo.be/interview/de-indiase-regering-wil-volledige-controle-over-de-verhalen-die-mensen-zien-lezen-en-horen
Hoe islamvriendelijk is India vandaag? https://cimic-npo.org/2022/06/29/34-006/
Gie Goris, India. De onzichtbare gigant, uitgeverij Lannoo, Tielt, 2024, 426 p. ISBN 978 9401 4967 66
Lees verder (inhoud april 2024)
