Wanneer wordt verbinding gewoon collaboratie?

Jihad Van Puymbroeck vertelde enkele weken geleden in Brugge tijdens ‘Zes stemmen voor een betere wereld’ waarom ze het beu is om altijd maar opnieuw te moeten proberen om mensen te begrijpen die racistische uitspraken doen. Zij vroeg zich daarbij kritisch af of het nodig is om altijd naar verbinding te zoeken. Een opinie.

𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲 – 𝗠𝗼𝗲 𝗼𝗺 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗺𝗼𝗲𝘁𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗴𝗿𝗶𝗷𝗽𝗲𝗻

Om telkens weer te moeten luisteren naar de uitleg waarom ze deze keer op Vlaams Belang stemmen. Of waarom ze wel verschieten hoe hun gemeente ‘verkleurd’ is en niet meer dezelfde lijkt. We worden steeds aangemoedigd om te proberen begrijpen waarom mensen op extreemrechts stemmen, of waarom ze racistische uitspraken doen.

Maar wat dan met de doelwitten van extreemrechts? Wat met de vrouwen? Vrouwen van kleur? Moslima’s? LGBTQ-mensen? Wie staat er voor hen op? Hoe gaan we hen beschermen als haat en racisme steeds normaler worden?

Ik hoef niet ver te zoeken om mensen te vinden die doelwit zijn geworden van extreemrechts, ook ik ben daar één van.

𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲 – 𝗠𝗼𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝗮𝗹𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗱𝗲 𝗱𝗶𝗮𝗹𝗼𝗼𝗴 𝗮𝗮𝗻 𝘁𝗲 𝗺𝗼𝗲𝘁𝗲𝗻 𝗴𝗮𝗮𝗻

En begrijp me niet verkeerd: ik praat graag. Ik zoek oprecht verbinding met mensen. Maar ik heb besloten dat ik niet meer met iedereen het gesprek zal aangaan. De dialoog stopt waar mijn zijn wordt geraakt. Waar mijn bestaan, mijn waardigheid in vraag wordt gesteld.

In een maatschappij waar extreemrechts pijnsnel opkomt en wordt genormaliseerd, hebben we meer nodig dan dialoog, begrip en verbinding.

Dialoog is niet altijd de oplossing. Soms is het simpelweg tijd om grenzen te trekken.

Reageer op racisme, reageer op haat, reageer op zogenaamd ‘onschuldige’ grapjes of opmerkingen als “maar ik bedoelde het niet zo”. Daar begint het namelijk. Het lijkt simpel, toch? Maar in werkelijkheid is het dat niet. Nog te vaak zie ik de ongemakkelijke stilte of de nerveuze lach wanneer racistische opmerkingen gemaakt worden.

En hier zie ik ook een belangrijkere rol voor witte bondgenoten. Het is zoals wanneer een man iets uitlegt en het dan wel ineens wordt begrepen door andere mannen. Dat zie ik vaak ook gebeuren bij kwesties van racisme. Wanneer witte mensen racisme aankaarten, lijkt het plots serieuzer genomen te worden.

𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲  – 𝗢𝗺 𝗮𝗹𝘁𝗶𝗷𝗱 𝘃𝗲𝗿𝗯𝗶𝗻𝗱𝗶𝗻𝗴 𝘁𝗲 𝗺𝗼𝗲𝘁𝗲𝗻 𝘇𝗼𝗲𝗸𝗲𝗻

Het is vermoeiend om te zien hoe de drang naar verbinding boven alles wordt gesteld, zonder rekening te houden met de impact daarvan op de meest kwetsbaren in onze samenleving. Want laten we eerlijk zijn, als je iedereen een stoel aan tafel geeft, geef je ook macht aan degenen die anderen willen uitsluiten, beschadigen of zelfs ontmenselijken.

Sommige zaken zijn niet onderhandelbaar. Mensenrechten zijn niet onderhandelbaar. Gelijkheid is niet onderhandelbaar.

Niet iedereen kan op dezelfde manier bijdragen, maar ieder van ons kan reageren. En dat is waar de verandering begint.

En elke verandering vergt tijd, maar we kunnen ook niet op iedereen wachten.

Jihad Van Puymbroeck

Jihad Van Puymbroeck is actief als consultant inclusieve communicatie en is covoorzitter van Hand in Hand tegen Racisme. Zij werd bij het grote publiek vooral bekend toen Schild & Vrienden, de extreemrechtse jongerenbeweging, haar online en fysiek belaagde.

Jihad stelde zich burgerlijke partij in de rechtszaak tegen Schild & Vrienden en nam in januari 2024 in de rechtszaal ook zelf het woord. Ze sprak onder meer over de racistisch gemotiveerde haataanvallen die de neofascistische jongerenvereniging uitvoerde tegen haar – onder leiding van oud-Vlaams Belang-kamerlid Dries Van Langenhove.

Deze tekst droeg Jihad Van Puymbroeck enkele weken geleden voor in Brugge tijdens de avond ‘Zes stemmen voor een betere wereld’ van Esperas. De tekst weerspiegelt hoe ze zich voelde na de verkiezingen van 13 oktober 2024.

Bron: https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7251552050797232128/

Lees verder (inhoud oktober 2024)