Tine Hens: “Het is allemaal de schuld van de Chinezen! En andere dooddoeners over het klimaat”

Zondag 23 mei 2021, Laarne. Buiten is het twaalf graden, voor een keer regent het niet. Ook april was uitzonderlijk koud, wel droog – te droog. Iedereen moppert over het weer. De vorige jaren hadden we uitzonderlijk warme lentes. Niemand mopperde, iedereen genoot.

Behalve die vermaledijde klimaatdoemdenkers die het feestje alweer kwamen bederven, samen met de boeren die naar regen snakten – bien étonnés de se trouver ensemble. De klimaatverandering wordt voelbaar, het genot zal van korte duur zijn.

Sinds de Verlichting beschouwen we onszelf als rationele wezens, hoog verheven boven redeloze dieren. Een rationele reactie op de klimaatchaos is simpel: nu met zijn allen alles doen om het tij te keren.

Daarbij stel ik me het volgende voor. In de kranten en op het journaal komt dagelijks de evolutie aan bod, niet alleen in postzegelgroot Vlaanderen, maar ook in de rest van wereld – hoeveel hittedoden zijn er de voorbije week gevallen, waar zijn er overstromingen, hoeveel klimaatvluchtelingen kwamen erbij in de door de VN gerunde opvanggebieden, wat is de geschatte daling in voedselproductie dit jaar, …; onderwerpen genoeg.

Om de veertien dagen spreekt de premier ons bezorgd toe en legt de nieuwe maatregelen uit (vanaf volgende maand worden de subsidies voor elektrische auto’s stopgezet, in de plaats daarvan krijgen we een forse premie als we onze wagen op fossiele brandstof opgeven en laten vernietigen; er komt een vervijfvoudiging van de CO₂-taksen, waarvan de opbrengst integraal en transparant gebruikt wordt voor de uitbreiding van het openbaar vervoer; de veeteelt wordt versneld afgebouwd, met een eerlijke vergoeding voor zelfstandige landbouwers,…).

Het nieuwsanker becommentarieert kritisch de beslissingen van de overheid en legt uit waarom de maatregelen nog steeds onvoldoende zijn. Elk journaal eindigt met een deskundige die een tip komt geven hoe wij, individuele burgers, kunnen bijdragen tot het behoud van onze toekomst (deze week gaat het over ons grasveld).

Een dergelijke reactie blijft niet alleen uit, in verhouding tot de omvang van de ramp is er nauwelijks aandacht voor. Als je de inspanning doet om zelf na te kijken welke maatregelen er genomen worden, ontdek je hoe weinig de plechtig aangegane pacten voorstellen en op welk drijfzand ze berusten.

De machtshebbers zijn duidelijk niet bereid om economisch in te leveren, laat staan om het systeem te veranderen. Neoliberale politici, ook de Vlaamse, zeggen dat letterlijk, en geven ondertussen kritiek op burgers die zich op wetenschap beroepen. Ze blijven de verkiezingen winnen, dus hebben ze geen enkele reden om hun beleid te wijzigen.

De modale burger ligt wakker van te hete zomers (snel snel een airco installeren), maar niet van de klimaatchaos. Ik begrijp dit niet, echt niet. Het Wir haben das nicht gewusst kan hoe langer hoe minder als argument gebruikt worden. In de plaats van in te grijpen, sussen mensen zichzelf met vergoelijkende nepredeneringen waardoor ze niks moeten doen.

Tine Hens heeft tien dergelijke dooddoeners opgelijst en telkens de moeite genomen om ze op een onderbouwde manier te weerleggen. Lees dit boek, het is vlot geschreven en o zo herkenbaar voor wie af en toe de klimaatverandering ter sprake brengt. Praat erover, gebruik de argumenten die de auteur aanreikt om hardnekkige onzin te weerleggen, geef het cadeau. Kortom: help bijdragen tot de levensnoodzakelijke mentaliteitswijziging.

Twee dooddoeners vind ik wraakroepend. “Technologie zal ons redden”, is een eerste. Een dergelijke hoop berust op een geloof in wetenschap én op het negeren van de torenhoge wetenschappelijke consensus over de razendsnel op ons afkomende gevolgen van de klimaatverandering.

Jezelf telkens voorstellen als verdediger van wetenschap en ondertussen de belangrijkste wetenschappelijke bevindingen straal negeren? Je moet het maar kunnen.

De tweede luidt: “Het is te duur”. Begrijp: het mag ons geen euro kosten, meer nog, de omslag moet geld opbrengen (dit is het standpunt van de Vlaamse regering, die de Europese Green Deal slechts wil uitvoeren als deze ‘kostenefficiënt’ is).

Een dergelijke redenering kan alleen gemaakt worden door hetzij kortzichtige mensen, hetzij luitjes die niet kunnen rekenen (in 2020 waren de schadedossiers voor noodweer 150 miljard dollar, en dat is maar één kost). Géén klimaatbeleid is nu al vele malen duurder dan een klimaatbeleid, waarbij we het nog niet eens hebben over het nooit becijferbare menselijk leed.

Ik vraag me af hoeveel mensen beseffen dat we voor de grootste uitdaging ooit staan. Ik kan er geen getal op kleven. Roeptoeters krijgen altijd het meest aandacht, en vertekenen het beeld. Ik geef toe dat ik mij bij tijd en wijle wanhopig voel. En kwaad op overheid en media, die hun werk niet doen.

Gelukkig zijn er steeds meer burgers die actief worden, van pubers tot grootouders en alles tussenin, die de weg gevonden hebben naar rechtbanken en aandeelhoudersvergaderingen. Overheden worden veroordeeld (Nederland, Duitsland, Frankrijk, en ondertussen ook België) omdat ze geen partij kiezen voor het algemeen belang; multinationals worden op de vingers getikt en recent ook voor de rechtbank gedaagd als ze hun beleid niet aanpassen. Als regeringen niet ingrijpen, is het aan ons om in te grijpen op de regering.

Er is geen reden om fatalistisch te vervallen in “Het is toch te laat”, nog een dooddoener. Samen met veel anderen kies ik ervoor om bewust dingen te wijzigen in mijn manier van leven, met het oog op de toekomst van mijn kinderen (en die van u). Ik hoop dat ik deel uitmaak van een snelgroeiende meerderheid.

Paul Verhaeghe

Tine Hens, Het is allemaal de schuld van de Chinezen! En andere dooddoeners over het klimaat, Antwerpen-Berchem, uitgeverij EPO, 2021, 245 p.

ISBN 978 94 6267 192 9

Deze boekrecensie verscheen op 27 mei 2021 op de blog van Paul Verhaeghe. Met dank voor de overname:

https://boekenblog.paulverhaeghe.com/tine-hens/