Wat voor een land zijn we geworden als we een ‘asielcrisis’ willen uitroepen?

“Afgelopen weekend heb ik gehuild. Dat zeg ik niet om aandacht te trekken. Of misschien ook wel. Want ik wil je aandacht – dit is echt zo belangrijk”, schrijft Marre de Vetten over de ‘asielcrisis’ die de nieuwe Nederlandse regering onder druk van de PVV, de extreemrechtse partij van Geert Wilders, heeft uitgeroepen om ‘harde’ maatregelen te kunnen nemen tegen asielzoekers. Dat Nederland daarmee fundamentele mensenrechten met de voeten treedt, lijkt de bevolking niet meer te deren. Of toch?

Ik huilde toen ik het hoofdstuk over Asielbeleid las in het Nederlandse coalitieakkoord. Want wat zijn we als land geworden? Wat voor samenleving zijn we? Als we de meest kwetsbare mensen binnen onze landsgrenzen keihard in een hoek duwen en met een karatetrap in de maag vertellen dat ze “een probleem zijn voor onze samenleving”. Niet welkom hier!

Wat voor een land zijn we geworden dat we een ‘crisis’ willen uitroepen, de Tweede Kamer en de Eerste Kamer buiten spel willen zetten, bij de Europese Unie om een opt-out gaan vragen op asielrecht, omdat we weten – dondersgoed weten!! – dat de maatregelen die worden voorgesteld keihard ingaan tegen ons eigen rechtsstelsel en dat van de Europese Unie en de internationale verdragen die we zelf getekend hebben.

Ik dacht aan de mensen die ik de komende weken in de ogen zal kijken, die mij vragen gaan stellen waarop ik zelf de antwoorden niet heb. Aan de mensen bij Vluchteling Onder Dak die een herhaalde asielaanvraag aan het voorbereiden zijn – “Heeft het eigenlijk wel zin?” (Dit wordt veel moeilijker gemaakt, bewijslast wordt verder verzwaard, juridische bijstand wordt uitgekleed.) “Wat moeten we nu, Marre?”

Ik denk aan de mensen die net erkend zijn als vluchteling, en hun familie uit oorlogsgebied willen halen… Gezinshereniging mag straks alleen als je al twee jaar in Nederland bent (op een vergunning op bepaalde tijd die elk moment kan worden ingetrokken), een woning hebt (maar je krijgt geen urgentie meer in de sociale huur) en voldoende inkomen hebt (maar je moet ook drie jaar inburgeren en welke werkgever neemt iemand met zo’n onzekere verblijfsstatus aan?).

Mochten je kinderen in die tijd 18 jaar geworden zijn, of mocht je in je land van herkomst altijd voor jouw zieke moeder gezorgd hebben, dan is dat superjammer — maar meerderjarige gezinsleden zijn niet meer welkom.

Het was een van de eerste mediamomenten van minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber (PVV), na de zomer: in augustus stond ze bij de grensovergang met Duitsland langs de A12 de media te woord. “Ik ben voor intensievere controles”, zei ze tegen de toegestroomde pers. Maar meer dan symbolisch is dit niet, want zelfs al wordt iemand door een vliegende brigade van de Nederlandse marechaussee onderschept, dan heeft die altijd het recht om asiel aan te vragen (foto: © Emiel Muijderman / ANP).
Het was een van de eerste mediamomenten van minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber (PVV), na de zomer: in augustus stond ze bij de grensovergang met Duitsland langs de A12 de media te woord. “Ik ben voor intensievere controles”, zei ze tegen de toegestroomde pers. Maar meer dan symbolisch is dit niet, want zelfs al wordt iemand door een vliegende brigade van de Nederlandse marechaussee onderschept, dan heeft die altijd het recht om asiel aan te vragen (foto: © Emiel Muijderman / ANP).

Ik denk aan de mensen in de Wageningse AZCs (nvdr: asielzoekerscentra), die al zolang wachten op een antwoord op hun asielaanvraag. Met vier man op een kamertje van 16m². Onzekerheid, onzekerheid, onzekerheid.

En straks voert de regering een tweejarig besluit-moratorium in, wat betekent dat er twee jaar lang geen enkele asielaanvraag wordt behandeld. Waarmee de asielketen alleen maar verder verstopt raakt. En hoe helpt dit in godsnaam het probleem van te weinig opvangplekken oplossen?

Als de grenzen van de menselijkheid bereikt zijn, verleg ze dan niet !
(Loesje)

Ik denk aan die lieve vrouw die mij op de markt aansprak; “Het zal wel zwaar zijn op je werk nu?” Zij woont al zoveel langer in Wageningen dan ik, zolang in onzekerheid, nu heeft ze een vergunning voor bepaalde tijd, is ze bijna klaar met haar inburgeringscursus en is ze bezig met de gezinsherenigingsaanvraag voor haar man en kinderen.

“Ja”, zeg ik, “het zijn nogal onzekere tijden met deze regering. Maar dat geldt nog veel meer voor jou, toch?” Ze knikt. Ineens staan haar ogen vol. “De onzekerheid”, zegt ze zacht, “dat is wat mensen kapot maakt..”

Marre de Vetten

Marre de Vetten is raadslid voor GroenLinks in de gemeente Wageningen (provincie Gelderland, NL) en coördinator bij Vluchteling Onder Dak in Wageningen. Zij schreef dit opiniestuk op woensdag 18 september 2024 op haar profiel op LinkedIn: https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7241474041704767489/

Lees ook:

Het stinkende luchtje aan de antimigratiewind. Kansloze kletskoek van ons kabinet. De mistige mengeling van meningen, fabels en leugens vertroebelt de asielwerkelijkheid. Daarom: een leeswijzer in tien punten van De Groene Amsterdammer: https://www.groene.nl/artikel/kansloze-kletskoek-van-ons-kabinet?utm_campaign=website&utm_medium=owned_social&utm_source=linkedin


Lees verder (inhoud september 2024)


Dit vind je misschien ook leuk...